Internetowa liga managerów

Mourinho91

HISTORIA JUVENTUSU TURYN

Wieść głosi, że 1 listopada 1897 grupa nastolatków z turyńskiego liceum Massimo D'Azeglio przy Via Parini, siedząc na niewygodnej ławce przy ulicy Corso Re Umberto postanowiła założyć klub piłkarski. Dla młodych chłopców piłka miała być rozrywką, która wypełniałaby wolny czas. Klub tworzyli 16, 17-latkowie, a kwaterą klubu był sklep rowerowy, którego właścicielem był Eugenio Canfari. Ta sama legenda niesie, że klub ochrzczono "Juventus" i miano to od razu przypadło wszystkim do gustu. Pierwsza oficjalna nazwa brzmiała Sport Club Juventus. Zmiana na Juventus F.C., nazwę używaną do dzisiaj, nastąpiła w 1899 roku.
Klub, którego pierwszym prezydentem został Enrico Canfari często zmieniał swoją siedzibę, jednak szybko wybił się ponad inne zespoły grające w Turynie. Początkowo Juventus rozgrywał swoje mecze przy Piazza d'Armi, a klubowym kolorem stał się róż. Debiut w lidze włoskiej miał miejsce w roku 1900, właśnie w takich barwach. Zmiana barw na biało-czarne miała miejsce w 1903 r., po pomyłkowej przesyłce z Nottingham, gdzie były szyte nowe stroje.

Pierwszy oficjalny mecz Juventus rozegrał w 1904 roku a przeciwnikiem był lokalny rywal F.C. Torinese. Spotkanie to zakończyło się niestety porażką Juve 0:1.

Zaledwie rok później Juventus zdobył swój pierwsze mistrzostwo po dramatycznej walce przeciwko Genui i Milanese. Ten sukces był ukoronowaniem dla wysiłków pionierów klubu, na czele ze szwajcarskim prezydentem Alfredo Dickiem. Dick opuścił niedługo potem klub po utracie zaufania ze strony większości piłkarzy i wespół z przedstawicielami F.C. Torinese założył swój własny klub - Torino. Wraz z nim odeszło kilku cennych graczy zagranicznych.

Kolejne lata nie były łatwe dla zespołu. Do wybuchu I Wojny Światowej we włoskiej piłce nożnej dominowały kluby Pro Vercelli i Casale. Juventus wrócił na szczyty dopiero po wojnie: bramkarz Giacone oraz piłkarze Novo i Bruna jako pierwsi z klubu zostali powołani do reprezentacji Włoch. W tym czasie prezydentem był poeta i literat Corradino Corradini, autor pierwszego hymnu, który przetrwał aż do lat sześćdziesiątych.

W 1923 zadebiutował w drużynie Giampiero Combi, jeden z najlepszych bramkarzy wszechczasów. 24 lipca tego historycznego roku członkowie klubu wybrali jednogłośnie na prezesa Edoardo Agnelli, syna założyciela koncernu Fiat. Klub mógł się poszczycić swoim własnym boiskiem przy Corso Marsiglia z murowanymi trybunami mającymi pomieścić rosnącą liczbę kibiców. Trenerem Juve został Jeno Karoly z Węgier, który wraz z Hirzerem (również Węgier) uzupełnił zdolności Combiego, Rosetty, Muneratiego, Bigatto i Combiego. Efektem tej współpracy był drugi tytuł mistrzowski zdobyty w sezonie 1925/26.

To było zaledwie preludium do pięciu kolejnych mistrzostw kraju w latach '30 pod wodzą trenera Carlo Carcano i udziałem takich mistrzów jak Orsi, Caligaris, Monti, Cesarini, Varglien I i II, Bertolini, Ferrari i Borel II. To nieprzerwane pasmo sukcesów trwało od 1930 do 1935 r. i udzieliło się również drużynie narodowej, której piłkarze Juventusu pomogli zdobyć Mistrzostwo Świata w 1934 r. w Rzymie.

Pierwsze kroki na arenie międzynarodowej przypadają mniej więcej na ten sam okres, kiedy to Juventus brał udział w Pucharze Europy, słynnym poprzedniku Ligi Mistrzów docierając do półfinałów cztery razy. W 1947 Gianni Agnelli, syn Edoardo, który zginął tragicznie w katastrofie lotniczej w 1935, objął kierownictwo klubu przywracając lata świetności. W tym czasie największymi znakomitościami byli Carlo Parola, duńczycy John Hansen i Praest, a przede wszystkim Giampiero Boniperti, rekordzista pod względem ilości rozegranych spotkań (444) i strzelonych goli (177). Juventus sięgnął po narodowe trofeum w 1950 i 1952 r.

W 1953 r. Giovanni Agnelli ustąpił ze stanowiska prezydenta, które objął dwa lata później jego młodszy brat Umberto. Rozpoczęła się wówczas nowa passa zwycięstw: klub został mistrzem kraju kolejno w latach 1958, 1960, 1961 przy udziale gwiazd takich jak Omar Savori i John Charles i stał się pierwszych klubem włoskim w historii, który zdobył ponad dziesięć mistrzostw kraju (w 1958 r.) i został uhonorowany narodowym medalem za zasługi dla sportu.

Po pewnej przerwie Juventus wrócił do zwycięstw w 1967 r. zdobywając "Scudetto" za czasów prezydentury Vittore Catella, by rozpocząć długi cykl sukcesów z udziałem znakomitego byłego napastnika Juve w roli prezydenta klubu - Giampiero Boniperti: w kraju - 9 "Scudetti" w przeciągu 15 lat (1972, '73, '75, '77, '78, '81, '82, '84, '86), 2 Puchary Włoch oraz za granicą: Puchar UEFA (pierwszy sukces w 1977 r.), Puchar Zdobywców Pucharów (1984), Puchar Mistrzów, Superpuchar i Puchar Interkontynentalny (1985).

W tym czasie drużynę trenowali Vycpalek, Parola, a przede wszystkim Giovanni Trapattoni. Był to czas wielkich graczy włoskich (od Zoffa poprzez Scireę, Tardelliego, Cabrini, Paolo Rossi, Gentile, Furino, Anastasi po obecnego wiceprezydenta Roberto Bettegę), jak i zagranicznych, jak nasz rodak Zbynek Boniek i Michel Platini, który spędził z Juventusem pięć sezonów zdobywając z nim dwa razy trofeum ligowe, dwa razy Puchar Mistrzów, Puchar Interkontynentalny, a także został trzykrotnie królem strzelców i otrzymał trzy Złote Piłki.

W 1985 roku w finale Pucharu Mistrzów miało miejsce tragiczne wydarzenie. Rozwścieczeni kibice Liverpoolu rzucili się na fanów Juve. W wyniku obrażeń i ścisku, jaki zapanował wśród uciekających kibiców zginęło 39 fanów z Włoch.

Po złotych czasach nadeszły lata nieco mniej owocne, niemniej jednak zwycięstw nie brakowało: w 1990 r. Juventus zdobył puchar UEFA i puchar Włoch (w tym czasie prezydentem był Vittorio Caissotti di Chiusano, następca Bonipertiego, trenerem zaś Dino Zoff), a w 1993 r. ponownie puchar UEFA.

Po kilku latach zastoju, w 1994 r. nowa grupa menedżerska w składzie A. Giraudo, Luciano Moggi i Roberto Bettega objęła dowodzenie w Juventusie F.C. Zatrudniła ona trenera Marcello Lippiego, który błyskawicznie doprowadził drużynę, po dziewięcioletniej przerwie, do kolejnego "Scudetto" oraz zdobycia Puchar Włoch - po raz dziewiąty od 1938 r., czym do tej pory nie może poszczycić się żadna inna drużyna.

Lippi poprowadził Juventus do kolejnych zwycięstw sięgając po puchar Ligi Mistrzów w 1996 r. - ostatni raz wywalczony w tragicznych okolicznościach na stadionie Heysel - broniąc tytułu mistrza kraju w 1997 r., a także zdobywając europejski Superpuchar i Puchar Interkontynentalny. W tym, a także następnym roku Juventus poniósł porażkę w finale Ligi Mistrzów ulegając najpierw Borussi Dortmund, a następnie Realowi Madryt. Porażkę powetował sobie 25. sukcesem w Serie A w sezonie 1997-1998. Potem Lippi rozstał się z klubem. Pod wodzą jego następcy Carlo Ancelottiego Juve nie było w stanie osiągnąć znaczących sukcesów.

Marcello Lippi powrócił do Juventusu w lecie 2001 r. i od razu sięgnął po tytuł mistrza kraju. Kolejny sezon również należał do owocnych - Bianconeri zdobyli Scudetto oraz dotarli do finału Ligi Mistrzów, w którym jednak ulegli Milanowi w rzutach karnych. W 2003 r. piłkarzy, działaczy i kibiców ogarnął smutek po śmierci Giovanni Agnellego i Vittorio Chiusano. Jakby nie mogąc się otrząsnąć Juventus rozegrał słaby, jak na swoją klasę, sezon. Trzecie miejsce w Serie A przy niemal rekordowej liczbie straconych bramek, eliminacja z Ligi Mistrzów we wczesnej fazie oraz porażka z Lazio w finale Coppa Italia zakończyły zwycięską erę Lippiego, który zdecydował się opuścić klub. 28 maja 2004 roku posadę po nim niespodziewanie objął selekcjoner Romy, Fabio Capello. W tym samym dniu zmarł Umberto Agnelli. Fabio Capello sprowadził do Juventusu takie gwiazdy jak Emerson (A.S. Roma), Ibrahimović (Ajax) czy Cannavaro (Inter). "Don Fabio" chyba wiedział co robi, gdyż w ciągu dwóch lat zdobył z Juventusem dwa Scudetta. Obecny trener Realu znany jest jednak z tego, że "żąda gwiazd futbolu, gdy zdobywa trofeum mówi że dzięki swojemu kunsztowi, gdy nie odnosi sukcesu zwala winę na działaczy, że nie dali mu żądanego składu". Podczas gdy Capello trenował Juventus, Bianconeri w Lidze Mistrzów kończył zawsze na ćwierćfinale. W sezonie 04/05 z późniejszym zwycięzcą tego turnieju Liverpoolem a 05/06 z finalistą Arsenalem.

Pod koniec wcześniej wspomnianego już sezonu 2005/2006 wyszła na jaw afera o ustawianie spotkań w Serie A która nazywana jest "Calciopoli". Na podstawie wyroku, który zapadł 14 lipca 2006 roku, Juventus został zdegradowany do Serie B. Tym samym odebrane zostału mu również tytuły mistrzowskie wywalczone w sezonach 2004/2005 oraz 2005/2006, jak również prawo do występów w kolejnej edycji Ligi Mistrzów. Jednocze�nie klub miał przystšpić do rozgrywek Serie B z ujemnym dorobkiem 30 punktów. W zwišzku z tym z klubu odeszli Fabio Cannavaro, Lilian Thuram, Gianluca Zambrotta,Patrick Vieira, Zlatan Ibrahimovic i Emerson a także Fabio Capello którego zastąpił Didier Deschamps. Jednak pozostanie w klubie zadeklarowali Alessandro Del Piero Pavel Nedved i Gianluigi Buffon. 25 lipca 2006 roku sšd apelacyjny włoskiej federacji piłkarskiej złagodził karę klubowi, odejmujšc 17 punktów w miejsce 30 na starcie kolejnego sezonu Serie B. Juventus postanowił odwołać się do Trybunału Włoskiego Komitetu Olimpijskiego, i po wysłuchaniu apelacji Bianconeri odzyskali 8 punktów. Przez cały sezon Stara Dama trzymała poziom, a 19 maja 2007 roku, na trzy kolejki przed końcem rozgrywek, Juventus zapewnił sobie bezpo�redni awans do Serie A. Po wyjazdowej wygranej z AC Arezzo (5-1) turyńczycy mieli 8 punktów przewagi nad drugim Genoa CFC oraz 10 nad trzecim SSC Napoli, co dało im pewne drugie miejsce, premiowane promocją do najwyższej klasy rozgrywkowej bez udziału w barażach. Po ostatnim gwizdku sędziego zawodnicy "Starej Damy" założyli różowe koszulki z napisem "B...astA" (litera B przekreślona; basta po włosku znaczy dosyć). Tak zakończyli swoj jednosezonową przygodę z Serie B. Oby to była ostatnia.

Zdjęcia z historii: