Internetowa liga managerów

Bogooś

Valencia ma piekną historię która zaczyna się od wspaniałej iniciatywy mieszkańców jaką był Algiros. W roku 1919 w osławionym już Barze Torino w centrum miasta zebrała się grupa mieszkańców Valencii z chęcią utworzenia klubu piłkarskiego. Głównymi inicjatorami tej akcji byli Gonzalo Medina Pernas i Octavio Augusto Milego. 18 marca tego samego roku obaj panowie spotkali się ponownie aby już finalnie zarejestrować klub któremu nadano nazwę Valencia Club Football. Data ta jest oficjalną datą założenia klubu z Valencii.Początki klubu Pierwszym prezesem VCF mianowany został Octavio Augusto Milego a jego zastępcą Gonzalo Medina Pernas. Jako barwy klubowe obrano czarny i biały, choć w latach od 1924 do 1996 za barwy hiszpańskiego klubu uznawano tylko kolor biały. Pierwszy mecz los ches bo tak nazywa się klub z Valencii rozegrany był zlokalnym rywalem Gimnastico de Castellon, który to mecz Valencia przegrała 1:0. W 1923 roku kiedy to do użytku został oddany Stadio Mestalla który był w stanie pomieścić 19 000 tys. kibiców, Valencia staje się naprawde poważnym klubem.

Piersze sukcesy

Prawdziwy złoty wiek w historii klubu zaczyna się w raz z przyjściem do klubu Luisa Casanovy w 1940 r.który zostaje prezesem Valencii. Jego wizja klubu okazała się zbawienna dla VCF. Casanova prowadził bardzo dobrą politykę, sciągając wybitnych graczy i inwestując w cały klub. W tym czasie drużyna zdobyła trzy mistrzostwa ligi i dwa krajowe puchary. Było to mozliwe wyłącznie dzieki wspaniałej osobowości prezesa, oraz tak wspaniałym nazwiskom jak Epi, Amadeo, Asensi i Gorostiza. Niestety koniec lat 40-tych nie był już tak wspaniały jak się tego spodziewano i drużyna potrzebowała jakiegoś przełomu.

Lata 50-te i Antonio Puchades

Lata 50-te w historii klubu łączą się nierozerwalnie z jednym z najwybitniejszych zawodników grających dla Los Ches. Był to Antonio Puchades który byłm w tym czasie ikoną drużyny. W tym czasie zarząd podjął decyzję o rozbudowie i modernizacji Stadio Mestalla. 10 lipca 1950 r. rozpoczęto prace pod kierownictwem architekta D. Savior Pasquala oraz odpowiadającego za wykonanie D.Chose Tormo. Mestalla stał się wtedy wielkim obiektem który mógł już pomieścić 45 000 widzów.Mimo że Valencia w owym czasie posiadała drużynę składającą się z wybitnych graczy, z Puchadesem na czele to wyniki w sezonie 50/51 nie były zadowalające. Valencianistas grali bardzo nieregularnie, zaskakując swoich kibiców porażkami ze słabymi drużynami. W tym czasie Louis Casanova oświadczył że chce odejść z klubu, jednak pod presja współpracowników, zawodników i mieszkańców miasta postanowił zostać i jak się okazało aż do 1959 roku.

Europejskie podboje

2 lipca 1961 roku w Valencii wciąż wstrząśniętej po tragicznej śmierci brazylijczyka Waltera który zginął w wypadku samochodowym, Valencia w latach 60 na prezydenta klubu zostaje wybrany Julio Miguel. Z jego osoba wiążą się lalta świetności VCF które dopiero miały nadejść. W tym czasie w Hiszpanii uwidoczniło się wielkie zapotrzebowanie na sukcesy w rozgrywkach międzynarodowych, i pokazanie światu potęgi Hiszpańskiej piłki. Jednym z pierwszych osiągnięć nowego prezesa był Waldoudział Valencianistas w Pucharze Miast Targowych. Niespodziewanie Valencia zdobyła puchar pokonując w pamiętnym finale rywala zza miedzy Barcelonę 6:2. Prezes Miguel stawiał sobie wielkie cele i zaczął sprowadzć wielkich graczy. Pierwszym bardzo dobrym posunięciem było zatrudnienie brazyliskiego supersnajpera Waldo Machado. Była to największa gwiazda klubu z Mestalla, i z nim kibice wiązali nadzieje na przyszłe sukcesy drużyny. Wspaniałą parę wraz z Waldo stworzył Vicente Guillot którego kariera przebiegała podobnie do kolegi z ataku. Razem strzelili mnóstwo bramek, a Waldo jest do tej pory najlepszym strzelcem Los Ches.

Era Di Stefano

Alfredo Di Stefano przybył do klubu w kwietniu 1970 r. w jego złym momencie, zastępójąc parę trenerską Enrique Boque i Savior Artigas. Pierwszy okres pobytu legendy Realu w Valencii, był bardzo intensywny. Di Stefano stworzył solidną drużynę z dobrze poukładaną obroną z takim nazwiskami jak Sol, Anibal, Jesus Martinez czy Anton,i wszechstronnym Abelardo. Drużynę cechowała również bardzo rozumna gra w środku pola gdzie operowali Pepe i Claramunt, do tego szybki i zwinny atak Forment, Valdez, Sergioi Pellicer czyniły Valencię bardzo groźną. Sezon 1970/71 okazał się szczęśliwym dla Los Ches i Valencia pod wodzą Di Stefano zdobyła upragniony tytół mistrza ligi. Wszyscy obserwatorzy byli zgodni że głownym autorem tego sukcesu był wspaniały Abelardo który czarował swoja grą cała Hiszpanię.

Czas finałów

Rok 1992 to nowa era dla klubu z Valencii. Po latach posucHiddinkhy nareszcie kierownictwu na czele z prezesem Arturo Tuzonem Gilem udaje się wyjść z kryzysu finansowego i doprowadzają klub do dawnej świetności. Pierwszym krokiem ku temu było zatrudnienie holenderskiego szkoleniowca Guuss Hiddinka. Holender nie doprowadził jednak VCF do upragnionego tytułu i musiał się pożegnać ze stanowiskiem zajmując dwa razy pod rząd 4 miejsce w lidze. W sezonie 1993/94 do drużyny przybywa gwiazda światowego formatu Predrag Mijatovic. Valencia jednak rozczarowywała a z posadą musieli siękolejno porzegnać Paco Real, Hector Nunez i Jose Manuel Rielo.

Kolejny sezon 1994/95 mimo że z Mijatovicem w składzie i jeszcze młodym Gaizką Mendietą był rozczarowaniem bo Valencia zajęła dopiero 10 miejsce w lidze. Do drużyny dołączali tacy piłkarze jak Ilie, Vlaovic, Claudio Lopez a także sam Romario, nie wiązało to się jednak z sukcesami. Wreszcie w sezonie 98/99 ValenciaRaul Cuper tryumfuje w Pucharze Hiszpanii pokonując w pamiętnym dwumeczu wielką Barcelone. Rok 1999 wiąże się z datą przyjścia do klubu argentyńskiego trenera Hectora Raula Cupera, który już w pierwszym swym sezonie zdobywa z Valencianistas Gaizka Mendieta ZabalaSuper Puchar Hiszpanii, i doprowadza dróżynę do historycznego finału Ligi Mistrzów. Niestety Valencia przegrała w finale z odwiecznym rywalem Realem Madryt 0:3 i musiała zapomieć o pucharze. Nikt nie przypuszczał jednak że dokładnie rok później ten sam klub stanie do ponownej walki o Puchar Ligi Mistrzów. I tym razem Los Ches nie wykorzystali szansy na wymarzony tytół ulegając Bayernowi Monachium w karnych. Niestety po tym wydarzeniu z klubem porzegnał się i Raul Cuper i jego as atutowy Gazika Mendieta.

Liga Campeon 2002

Po odejściu Mendiety i Cupera nikt nie spodziewał się że Valencia może dalej liczyć się w kraju i na świecie.Campeon 01/02 Jednak na przeciw wszystkiemu nowy trener Rafa Benitez, stworzył silną,solidną drużynę i Valencianistas po wielu latach oczekiwań zdobyli upragniony tytół Mistrza Hiszpanii. 5 maja 2002 roku na stadionie La Rosaleda przy pełnej publiczności i około 3000 valencianistas, Valencia pokonała Malagę 2:0 i została mistrzem ligi. W ostatnim już meczu ligowym Valencia mimo że była już mistrzem zwyciężyła Betis również 2:0 i cała Valencia oszlała ze szczęścia. Świętowanie nie miało końca a piłkarze z całą ekipą triumfalnie krążyli po ulicach miasta na wielkim autobusie gdzie szampan lał się strumieniami. W pamiętnej drużynie występowali: Angloma, Ayala, Carboni, Curro Torres, Djukic, Fabio Aurelio, Garrido, Marchena, Navarro, Pellegrino, Aimar, Albelda, Angulo, Baraja, De los Santos, Jandro, Kily Gonzalez, Rufete, Serban, Vicente, Carew, Ilie, Juan Sanchez, Mista i Salva

Historyczny Dublet 2004

Rok 2004 przyniósł Valencii pod wodzą Rafaela Beniteza historyczne sukcesy w postaci zdobycia Mistrzostwa Ligi i Pucharu UEFA. Ten rok będzie zapamiętany na długo w Valencii i całej Hiszpanii. Piłkarze Beniteza zaprezentowali wyśmienitą dyspozycję podczas trwania niemal całego sezonu. W tyle zostawiła tak uznane firmy jak Real czy Barcelona. To Valencia z idealną wręcz parą środkowych pomocników Davidem Albeldą i Rubenem Barają, fenomenalnym skrzydłowym Vicente, niezwykle skutecznym Miście i wreszcie niezawodnymi strażnikami tylnych szyków drużyny Robertem Ayalą i Santiago Canizaresem, udowodniła, że należy się z nią liczyć nie tylko na arenie krajowej ale także w całej Europie. Ta ekipa w niezwykłym stylu przeszła przez rozgrywki ligowe.

Dobrą dyspozycję piłkarze Beniteza prezentowali także w Pucharze UEFA aby ostatecznie wygrać te rozgrywki pokonując w meczu finałowym, na stadionie w Goeteborgu Olympique Marsyllia. W roku 2004 kibice Valencii na całym świecie mieli dużo powodów do świętowania, a to za sprawą Rafy Beniteza i jego podopiecznych. O sile tej drużyny stanowili zarówno młodzi zawodnicy, tacy jak Vicente, Aimar czy J.Lopez, ale także piłrze już ograni jak Canizares, Baraja, Ayala czy weteran Amedeo Carboni. Po tak świetnym sezonie wydawało się, że trener Benitez zapewni sobie spokojną przyszłość w klubie z którym tak wiele osiągnął. Niestety w wyniku różnego rodzaju nieporozumień na linii trener-zarząd, Rafa Benitez ostatecznie odszedł z klubu przed wygaśnięciem kontraktu. Tak też kończy się jego historia z klubem, który zawdzięcza mu tak wiele.